All we need is hope
And for that we have each other
Roparun 2018. ‘Een avontuur voor het leven.’ De slogan van de Roparun en misschien ook wel het best in woorden samengevat wat de Roparun is. Ondanks dat ik nog steeds maar met moeite in woorden kan vangen wat mijn Roparun was, zal ik dat hier nu toch proberen.
I’ll rise up, I’ll rise like the day
Vrijdagochtend 18 mei. De tassen staan klaar in de kamer. De laatste toiletspullen stop ik er nog snel bij en leg vast alles in de auto. Michiel is in alle vroegte al samen met Kim richting Aalsmeer vertrokken. Ik vertrek later. Ik wil zelf nog even Tara naar school brengen en in alle rust afscheid nemen. Om 8.30 stap ik dan ook in de auto en vlak voordat het ‘konvooi Hollander’ vertrekt, rij ik het terrein van de brandweerkazerne in Aalsmeer op.
I’ll rise up, I’ll rise unafraid
Zaterdag 19 mei. Ik mag niet klagen. Best lekker geslapen. Ik stap onder een heerlijke warme douche en was met extra veel zorg mijn haren. Ik weet dat dit waarschijnlijk tot maandagnacht mijn laatste douche zal zijn, dus ik blijf net wat langer staan. Ik breng zorgvuldig mijn mascara aan en hoop dat deze er over dik 48 uur nog op zal zitten. De kamers moeten leeg en we ontbijten met het team. Het routeboek wordt met de chauffeurs nog een keer doorgenomen en de fietsen weer op de busjes gemonteerd.
We dansen. We springen. We huilen. We omhelzen. Er wordt afgeteld. Daar staan we. Monique, Michiel, Alex, Paul, Cries en ik.
Daar gaan we. Met kippenvel op mijn armen lopen we door de confetti slierten en gedragen door het applaus van ons team en alle vrijwilligers zijn we na een kort rondje over het startterrein bij het busje. Alleen Michiel loopt nog een kilometer door en wij stappen in bij Kim en Johan. Het is begonnen. Roparun 2018 is eindelijk begonnen.
I’ll rise up, high like the waves
We zijn op weg naar Steddorf. De zon schijnt nog volop en we vinden langzaam ons ritme. We hebben een vaste volgorde. Michiel, ik, Alex, Moon en dat proberen we de gehele etappe vast te houden. In deze etappe zitten ook wat stukken Run Bike Run, en alhoewel ik me daar van te voren best druk over heb gemaakt, loopt dit als een trein. We lopen de nacht in, de lichtvestjes gaan aan.
Het is 2.00 uur ’s nachts. Bettine maakt ons in Bremen wakker. Ik ruim snel mijn slaapzak en kussen op en stap met mijn bustasje de bus uit. Het is pikkedonker. We staan langs een weg. Binnen in een kano-loods, tenminste ik denk dat dat het was, want ik zie heel erg veel kano’s, staat Suzanne klaar met de massage tafel. Ik probeer een halve pannenkoek weg te krijgen en wat koffie. Je kan hier douchen, maar het pakken van een handdoek en zeep is al te veel. Ik staar mijn tijd wel uit. We wachten op team A, en na een wissel is Michiel weer als eerste loper weg. We stappen in het busje en komen al snel weer in een ritme. Ditmaal lopen we de dag tegemoet met een prachtige zonsopgang. En wat gaat het lekker.
I’ll rise up, in spite of the ache
Zondag 20 mei. De tweede etappe zit erop. We komen aan in Bosel, maar worden wakker in Kluse. De zon schijnt fel als ik uit de touringcar waggel. Waar ben ik? En wat is het hier druk met teams! We zijn op een brandweerkazerne en overal liggen er teams te slapen op veldbedden, wordt er gekookt en gemasseerd. Ook hier kunnen we douchen en omdat ik door de hitte in de bus niet kon slapen, besloot ik hier maar wel de moeite te nemen om te douchen. Ik eet niet zoveel hier. We rijden naar het wisselpunt. Het is inmiddels midden op de dag en bloedheet. Even geen energie om te dansen op de beats van Tsunami, inmiddels ons teamlied. We wisselen van Team en starten onze etappe richting Holsloot. Een bijzonder moment als we tijdens deze etappe de grens met Nederland passeren.
Maar Almelo is een groot feest en ondanks de pijn en de moeheid dansen en lopen en genieten we verder. Het is nacht. De hele etappe is het nacht. Om klokslag 12 uur zingen we luidkeels een liedje voor Cries. Daar ergens op een landweggetje in de buurt van Markelo begint zijn verjaardag. De sterren stralen aan de hemel, maar het is de zwaarste etappe tot nu toe. We stoempen door de nacht. Het is stil op de fietsen en stil in het busje. De enige die als een speer gaat is Moon, met haar snelste kilometers. Zelfs de door kaarslicht verlichte kilometers in Zutphen brengen niet het vuur en bij het wisselpunt in Hoven willen we alleen maar slapen. We slaan voor het eerst de massage en het eten over.
Maandag 21 mei. Drie uur later schrik ik wakker van Bettine’s stem. Vol energie stap ik uit de bus. Ik mag zo starten in Ede. Mijn moment.
I’ll rise up, and I’ll do it a thousand times again
Beesd. Nasi en kroepoek, een mislukte douche en een korte slaperige rit naar Alblasserdam. Daar op die parkeerplaats merk ik iets van desoriëntatie. We moeten van alles. Spullen voor na de finish. Paspoort voor kazerne. Spullen in de aanhanger, spullen in het kleine busje. Ik heb Michiel nodig om me stapsgewijs uit te leggen wat ik moet doen. We rijden naar het wisselpunt, weer een parkeerplaats. Het regent hier pluizen. Zachte witte bloed irritante pluizen. De laatste etappe. Nog 22 kilometer fietsen en 3 kilometer lopen. Dit kan ik. Ik kan dit! Het andere team komt aan en moet eigenlijk meteen schakelen naar de volgende etappe, want samen gaan we verder.
Het is een groot feest onderweg. Iedereen klapt, moedigt aan. Het stopt niet. De kippenvel ook niet. Die laatste kilometers zijn zo voorbij. Ineens is daar die tijdfinish bij de Willemsbrug. Precies 48 uur na de start in Hamburg. We parkeren de fietsen en lopen in een grote stoet van teams over de brug naar de kubuswoningen. Het gaat langzaam, ik smacht naar de finish. Ons team is weer compleet en eindelijk lopen we de Binnenrotte op. In de verte zie ik de finishboog, dichtbij twee heel bekende gezichten. Ik ren op ze af en knuffel mijn ouders. Tranen over mijn wangen. Ik heb het gewoon gedaan! We feesten door en als team lopen we onder de boog door. 562 kilometer. 48 uur. We hebben het gewoon gedaan!
Een biertje, een foto, een medaille en dik € 20.000 voor mensen met kanker en hun dierbaren.
And I’ll rise up
I’ll rise like the day
I’ll rise up
I’ll rise unafraid
I’ll rise up
And I’ll do it a thousand times again
And I’ll rise up
High like the waves
I’ll rise up
In spite of the ache
I’ll rise up
And I’ll do it a thousand times again
For you
(Andra Day)
xxx Corine