Deze Trailchick gaat binnenkort behoorlijk vreemd.

In plaats van kilometers dwalen over de paadjes, de heuvels en trappen in de bossen van Arnhem en ver daar buiten, ga ik iets doen dat ver buiten mijn comfortzone ligt: Kilometers lang achter een fietser aan lopen op geasfalteerde wegen tussen Hamburg en Rotterdam.

Toen ik Michiel leerde kennen was het enkele weken voor Roparun van 2016. Hij had de marathon van Londen net gelopen en een paar weken later zou hij met het Korps Mariniers | Team 189 starten in Parijs voor een estafetteloop die in Rotterdam zou eindigen.

Terwijl mijn mede-trailchick Kim en ik ons te buiten gingen aan een bijzondere combinatie van een avondje stappen, waarbij we eindigden in de lantarenpalen en een ochtendje hill-reps in Berg een Dal liet Michiel via foto’s en appjes zien dat het avontuur in Parijs was begonnen met een bonte-avond, waar zijn hakken hoger bleken dan de mijne! En een ochtend op het startterrein in Parijs.

Eigenlijk had ik geen idee wat hij aan het doen was. 500 kilometer in blokjes van 800 meter en dat zo snel mogelijk. De foto’s van de wisselpunten het slapen op veldbedden en vermoeide koppen in een busje gaven wel aan dat het een pittige tocht was. Maar Kimmie en ik hadden wel andere dingen aan ons hoofd, of beter gezegd, we hadden behoorlijke hoofdpijn.

Een goede nacht slapen later appte Michiel dat ze in Nederland waren aangekomen. Hè nu al? En dat ze rond 11 uur aan zouden komen op de Coolsingel. Met een biertje in de hand op de foto laat hij me zien dat ze binnen zijn. We spreken af elkaar later die dag nog te zien. Een uur nadat hij de drempel van mijn huis overstapt ligt hij te slapen op de bank…Roparun. Daar word je dus heel moe van.

Zover mijn eerste, enigszins beperkte en ‘bedwelmde’ kennismaking met deze race. Het jaar erna besloot Michiel even te stoppen met de Roparun, maar zijn zus Annemieke mocht juist dat jaar voor het eerst als loper mee met een –bij toeval- Arnhems team. Na jaren als fietser en kok mee te zijn geweest was dit voor haar nu echt een grote kans! En dus stonden we (nu samen en met Tara) op tweede Pinksterdag op de Coolsingel om team 54 binnen te halen. In de bloedhitte keek ik naar de teams die binnenkwamen. Er werd samen gedanst, gelachen, maar ook zag ik veel tranen. De spanning werd groter toen we doorhadden dat Annemieke’s team in de buurt kwam. En ja, daar was ze, glimmend van trots liep ze op haar broer af en de tranen stroomden over hun wangen.

Jeetje dit was wel een bijzonder evenement zeg. De enige finish die ik ooit zag waar het ging om het fantastische doel waarvoor gelopen was en niet om de lopers zelf. En het zaadje was geplant.

Michiel en Annemieke besloten om samen hun droom waar te maken: een eigen team starten en het volgende avontuur voor het leven samen aangaan. En zo gezegd zo gedaan. Vrienden werden benaderd, het startgeld gedoneerd en in augustus was daar TEAM HOLLANDER | Team 118.

En dus ga ik binnenkort behoorlijk vreemd. Als loper in Team Hollander ga ik kilometers lang achter een fietser aan lopen op geasfalteerde wegen tussen Hamburg en Rotterdam. Voor Stichting Roparun. Om het leven van mensen met kanker en hun dierbaren wat draaglijker te maken.

Ik neem jullie mee op mijn en ons avontuur en hoop tegelijkertijd dat jullie ons Team en daarmee Stichting Roparun willen steunen.

xxx

Corine

PS kom je ook Hertlopen op 12 mei?