Zullen we samen,

Gewoon samen

Het maakt me niet uit

Wat, hoe of waar

Maar zullen we samen

Samen, met elkaar?

                              Jip

‘Tegenwoordig overleven heel veel mensen kanker en wij willen met ons beweegprogramma bijdragen aan Perspectief en aan Levenskwaliteit. ‘

Dat is één van de eerste dingen die Marijke Maalderink, hoofd van het oncologisch centrum in Rijnstate Arnhem tegen mij zei.

Ik stuurde haar in april vorig jaar een mail. Ik schreef haar dat ons team zich als doel heeft gesteld om zich te verbinden met een aantal goede doelen van Roparun om zo aan onze donateurs te kunnen laten zien wat er met het gedoneerde geld gebeurt. Ik had gelezen dat Roparun dat jaar 75.000 euro had geschonken aan Rijnstate voor het Beweegprogramma: Perspectief en Levenskwaliteit. En zo  zaten Michiel en ik twee maanden later tegenover Marijke en Bernie voor een eerste kennismaking.

Wow. Die openingszin kwam binnen. Wat een mooie positieve missie van het centrum. Bewegen als medicijn, als therapie, re-activatie als middel om zo sterk mogelijk de behandeling in te gaan, de chemotherapie en bestraling zo goed mogelijk te doorstaan om daarna zo fit mogelijk het leven weer op te pakken. Perspectief en Levenskwaliteit.

In de gesprekken die volgden werd een klein idee: een keertje met wat teamleden langskomen voor een rondleiding, een groot idee: een Symposium waarin verbinding en inspiratie centraal zouden staan.

Gisteravond was het zover. De zaal stroomt vol met de gasten. Roparun teams uit Gelderland, vrijwilligers van Roparun, medewerkers van het oncologisch centrum Rijnstate, teamleden, vrienden en sponsoren.

Marijke en Judith openen de middag met een mooie presentatie over het oncologisch centrum. Over wat Roparun al heeft betekend voor het centrum. Er zijn al hoofdhuidkoelers, bedfietsen, vr-brillen, mooie warm ingerichte wachtkamers, een trainingsfiets en make-up workshops. Ook leggen ze uit wat hun stip op de horizon is voor het centrum. Hoe mooi zou het namelijk zijn als ook de wens voor een beweeg en beleeftuin gerealiseerd wordt en een wellness met een lekker bad in de nieuwe kliniek? Perpectief en Levenskwaliteit.

Henk van der Velde van Stichting Roparun vertelde wat meer over de geschiedenis van Roparun. Over de eerste klein opgezette editie van Rotterdam naar Parijs, een kleine 30 jaar geleden. Over de oprichters Peter van der Noord en Sjaak Bril, helaas allebei inmiddels overleden aan kanker. Over de enorme groei van Roparun, de opbrengst en de logistieke uitdagingen.

Toen mochten Michiel en ik namens Team Hollander wat vertellen over ons Roparun-gevoel, onze ervaringen, onze acties en ons team.

In onze opening mocht ik mijn gedicht ‘Kriebelteentjes’ voordragen. Voor het eerst voor groter publiek. Maar waar kan ik het beter voordragen dan hier? Iedereen in deze zaal weet het, begrijpt het en voelt het. Iedereen in dit publiek voegt levenskwaliteit toe aan de levens van hen die het zo zwaar hebben. Op welke manier dan ook.

Michiel legt het belang van verbinding uit. Weten en laten zien waar je Roparun voor loopt maakt het echt, oprecht en waardevol. Elke euro heeft zo’n mooie bestemming.

We willen ook graag vertellen wat Roparun is, hoe dat nou gaat en hoe het voelt om mee te doen. 2 jaar geleden schreef ik dat op en op deze avond probeer ik zo mijn Roparun gevoel over te brengen.

We sluiten af met onze acties. Hoe belangrijk het is om te vertellen over Roparun en de doelen die gesteund worden, zoals ook hier op deze avond. We vertellen over het succes van sponsorlopen met kinderen en zwerftrailen en hertlopen, iets waar we maar wat trots op zijn.

Bram Som neemt ons stokje over. Topatleet, Europees Kampioen op de 800 meter, én ambassadeur van Roparun. Hij vertelt over zijn leven als topatleet, over zijn droom om naar de Olympische spelen te gaan en zijn stip op de horizon, zijn deadline op 13 augustus 2006: Europees Kampioen op de 800 meter worden.

Hij legt dat het belangrijk is om doelen te stellen, maar ook dat deze doelen pas betekenis krijgen als je ze een deadline geeft. “Een droom is een doel met een deadline”.

Na deze mooie inspirerende woorden nodigden Marijke en Judith ons uit om een kijkje te nemen in het Oncologisch centrum. Daar geven ze een rondleiding en is er tijd om te borrelen en na te praten. Wat een fijne sfeer, er is herkenning, er is waardering, er is emotie.

Samen hebben we iets moois neergezet.

Een verbinding is gemaakt.

Daarom Roparun.

Corine