Flewpower steunt ons en nog veel belangrijker, zij steunen ook de Roparun. Door via ons jouw sportscreme te bestellen, help je de Roparun met een mooie bijdrage. Van elke tube gaat er dus een deel als donatie naar de palliatieve kankerzorg. Dan bestel jij toch ook gelijk? Bestel via hier
Zullen we samen,
Gewoon samen
Het maakt me niet uit
Wat, hoe of waar
Maar zullen we samen
Samen, met elkaar?
Jip
‘Tegenwoordig overleven heel veel mensen kanker en wij willen met ons beweegprogramma bijdragen aan Perspectief en aan Levenskwaliteit. ‘
Dat is één van de eerste dingen die Marijke Maalderink, hoofd van het oncologisch centrum in Rijnstate Arnhem tegen mij zei.
Ik stuurde haar in april vorig jaar een mail. Ik schreef haar dat ons team zich als doel heeft gesteld om zich te verbinden met een aantal goede doelen van Roparun om zo aan onze donateurs te kunnen laten zien wat er met het gedoneerde geld gebeurt. Ik had gelezen dat Roparun dat jaar 75.000 euro had geschonken aan Rijnstate voor het Beweegprogramma: Perspectief en Levenskwaliteit. En zo zaten Michiel en ik twee maanden later tegenover Marijke en Bernie voor een eerste kennismaking.
Wow. Die openingszin kwam binnen. Wat een mooie positieve missie van het centrum. Bewegen als medicijn, als therapie, re-activatie als middel om zo sterk mogelijk de behandeling in te gaan, de chemotherapie en bestraling zo goed mogelijk te doorstaan om daarna zo fit mogelijk het leven weer op te pakken. Perspectief en Levenskwaliteit.
In de gesprekken die volgden werd een klein idee: een keertje met wat teamleden langskomen voor een rondleiding, een groot idee: een Symposium waarin verbinding en inspiratie centraal zouden staan.
Gisteravond was het zover. De zaal stroomt vol met de gasten. Roparun teams uit Gelderland, vrijwilligers van Roparun, medewerkers van het oncologisch centrum Rijnstate, teamleden, vrienden en sponsoren.
Marijke en Judith openen de middag met een mooie presentatie over het oncologisch centrum. Over wat Roparun al heeft betekend voor het centrum. Er zijn al hoofdhuidkoelers, bedfietsen, vr-brillen, mooie warm ingerichte wachtkamers, een trainingsfiets en make-up workshops. Ook leggen ze uit wat hun stip op de horizon is voor het centrum. Hoe mooi zou het namelijk zijn als ook de wens voor een beweeg en beleeftuin gerealiseerd wordt en een wellness met een lekker bad in de nieuwe kliniek? Perpectief en Levenskwaliteit.
Henk van der Velde van Stichting Roparun vertelde wat meer over de geschiedenis van Roparun. Over de eerste klein opgezette editie van Rotterdam naar Parijs, een kleine 30 jaar geleden. Over de oprichters Peter van der Noord en Sjaak Bril, helaas allebei inmiddels overleden aan kanker. Over de enorme groei van Roparun, de opbrengst en de logistieke uitdagingen.
Toen mochten Michiel en ik namens Team Hollander wat vertellen over ons Roparun-gevoel, onze ervaringen, onze acties en ons team.
In onze opening mocht ik mijn gedicht ‘Kriebelteentjes’ voordragen. Voor het eerst voor groter publiek. Maar waar kan ik het beter voordragen dan hier? Iedereen in deze zaal weet het, begrijpt het en voelt het. Iedereen in dit publiek voegt levenskwaliteit toe aan de levens van hen die het zo zwaar hebben. Op welke manier dan ook.
Michiel legt het belang van verbinding uit. Weten en laten zien waar je Roparun voor loopt maakt het echt, oprecht en waardevol. Elke euro heeft zo’n mooie bestemming.
We willen ook graag vertellen wat Roparun is, hoe dat nou gaat en hoe het voelt om mee te doen. 2 jaar geleden schreef ik dat op en op deze avond probeer ik zo mijn Roparun gevoel over te brengen.
We sluiten af met onze acties. Hoe belangrijk het is om te vertellen over Roparun en de doelen die gesteund worden, zoals ook hier op deze avond. We vertellen over het succes van sponsorlopen met kinderen en zwerftrailen en hertlopen, iets waar we maar wat trots op zijn.
Bram Som neemt ons stokje over. Topatleet, Europees Kampioen op de 800 meter, én ambassadeur van Roparun. Hij vertelt over zijn leven als topatleet, over zijn droom om naar de Olympische spelen te gaan en zijn stip op de horizon, zijn deadline op 13 augustus 2006: Europees Kampioen op de 800 meter worden.
Hij legt dat het belangrijk is om doelen te stellen, maar ook dat deze doelen pas betekenis krijgen als je ze een deadline geeft. “Een droom is een doel met een deadline”.
Na deze mooie inspirerende woorden nodigden Marijke en Judith ons uit om een kijkje te nemen in het Oncologisch centrum. Daar geven ze een rondleiding en is er tijd om te borrelen en na te praten. Wat een fijne sfeer, er is herkenning, er is waardering, er is emotie.
Samen hebben we iets moois neergezet.
Een verbinding is gemaakt.
Daarom Roparun.
Corine
Een wat kleiner groepje enthousiaste lopers dan de eerdere edities, maar dat mocht de pret zeker niet drukken! Met de vrieskou en het doorkomende zonnetje was de natuur echt prachtig vanmorgen! 3 groepen met verschillende afstanden en iedereen was even enthousiast bij de koffie na afloop.
Wij zijn super blij met de €310,- die de ochtend heeft opgebracht voor de Roparun. Op naar de zwerftrails in Naarden, Kennemerduinen en Bergschenhoek!
22 maart waren we te gast bij hospice Bardo in Hoofddorp. Wat een indruk maakte dat bezoek. Wat een respect voor iedereen daar die zulk dankbaar werk kan en mag doen.
Na die vrijdag is het balletje gaan rollen en is het Karin, ons teamlid, samen met het hospice en Roparun gelukt om een koppelbed voor Bardo geschonken te krijgen.
Wat bijzonder was het dan ook dat we afgelopen donderdag weer terug waren in Bardo en bij de officiële overhandiging aanwezig mochten zijn.
Ik wilde graag iets maken voor Bardo, wat hen en ons zou herinneren aan dit waardevolle moment. Geïnspireerd door het verhaal van één van de vrijwilligers op 22 maart die ons vertelde dat er vaak oudere mensen in het hospice verblijven, maar toen ook een jongere vrouw, schreef ik ‘Kriebelteentjes’. Want wat als deze vrouw nou een mama is, net als ik? Wat zal een groot bed dan fijn zijn…
Tijdens de overhandiging vertelde de aanwezige verpleegkundige dat er de volgende dag weer een jonge vrouw zou worden opgenomen en dat zij vast dankbaar gebruik gaat maken van dit bed met haar partner en kinderen.
Een dag later ontvang ik via twitter een berichtje:
“Ik ben waarschijnlijk helaas de eerste gebruiker. Mijn vrouw is vandaag in de hospice opgenomen.”
Shit. Ik ken D via twitter, een hardloper net als ik. Hij ondersteunde ons team nog door een buff te kopen in mei….
D, ‘Kriebelteentjes’ is voor jou en je gezin, voor alle papa’s en mama’s, dochters en zonen. Ik hoop dat het koppelbed klein geluk is in jullie onbeschrijflijk grote verdriet.
Corine
Bardo ontving uit de opbrengst van de estafetteloop Roparun 2019 een koppelbed wat het mogelijk maakt dat mensen in de laatste fase van het leven en hun naasten letterlijk elkaars warmte kunnen voelen. Geliefden kunnen heel dicht samen zijn, kinderen bij hun ouders of ouders bij hun kind.
Bij de officiële verwelkoming van het bed op 11 juli waren diverse leden van Roparunteam Hollander, medewerkers van de Roparunorganisatie en Netwerk Palliatieve Zorg Amstelland & Meerlanden en Bardo aanwezig die superblij en trots poseerden rondom het kersverse koppelbed in het hospice (foto: Kees van der Veer). Namens iedereen die zich heeft ingezet om dit koppelbed mogelijk te maken voor Bardo een heel hartelijk dank!!!
Mijn naam is Isa en ik ben 14 jaar oud. Toen ik 4 jaar oud was werd bij mijn vader kanker geconstateerd…
Het is vrijdagochtend 10 uur. We staan met het team klaar om te vertrekken vanaf de EHBO in Aalsmeer. De touringcar is al omgebouwd tot ‘luxe’ slaap-accommodatie en al het eten staat diep ingevroren onderin de bus. De kleine busjes staan ook klaar voor vertrek. Het teamlogo en teamnummer worden op de ramen geplakt.
Het is tijd voor de teamfoto. Eindelijk helemaal compleet. Met deze mensen gaan we de klus klaren. Na de foto stelt Annemieke ons voor aan Thinka Sanderse van Stichting Living Memories . Stichting Living Memories legt een dag uit het leven van een ernstig ziek, stervend kind vast. Ze willen het voor zoveel mogelijk ouders, broers en zussen van kinderen die gaan overlijden mogelijk maken hun dierbare dichtbij zich te houden door middel van een audio- of videoportret. Annemieke heeft Living Memories aangemeld als goed doel bij de Roparun, en de dag voor vertrek krijgt zij te horen dat Roparun een bedrag van € 15.000 beschikbaar stelt voor dit mooie doel. Thinka is speciaal naar ons vertrek gekomen om ons dat te vertellen. Met een brok in onze keel, en de nodige tranen over heel wat wangen rijden we het terrein af. Dat beloofd wat. Op naar Hamburg!
Hij heeft in totaal 4 jaar met deze ziekte geleefd, waarin het soms weg leek te zijn en vervolgens weer uitgezaaid terugkwam.
De rit naar onze eerste overnachting gaat voorspoedig. Wat een wijs besluit om dit jaar niet helemaal al naar Hamburg te rijden. In de buurt van Bremen stoppen we bij een hotel waar we vriendelijk worden ontvangen. Team A zorgt dat hier vast alles klaar staat voor hun eerste etappe de volgende ochtend. Het kleine busje wordt ingericht en de fietsen klaargezet. Daarna is er tijd om een klein rondje te lopen met het team. Marco, Chiel, Don, Mo, Ruben, ik en Annemieke op de fiets lopen het zonnige dorpje in naar een klein meertje in de buurt. Na 5 kilometer schuiven we aan op het terras bij de rest van het team. Annemieke verrast het team met een prachtig toetje na het diner. Voor elk teamlid heeft ze een klein kadootje met een persoonlijke toespraak. Iedereen voelt het, dit wordt een mooie ervaring samen.
Toen ik 7 jaar oud was (bijna 8) is hij aan deze verschrikkelijke ziekte overleden.
Zaterdagochtend, 12.00 uur. We staan op het startterrein in een cirkel. Armen om elkaar heen, teams verbonden. Al deze mensen gaan de komende 48 uur een geweldige prestatie neerzetten. Voor elkaar, voor een ander, of misschien voor zichzelf. Voor iedereen begint nu het laatste stukje van een mooie reis met het team. Ook voor ons. Samen hebben we fantastische evenementen georganiseerd en daarmee wederom zoveel geld opgehaald. Maar ook niet te vergeten alle logistieke details, het routeboek, het draaiboek, de grote sponsoren voor de bussen en het eten. Een intensief jaar met mooie mensen.
Om 12.12 klinkt het startschot voor Team Hollander, we dansen en we springen, we huilen en we lachen. Team A loopt samen met Team B een mooie ereronde over het startterrein en onder luid gejuich scheidden onze wegen zich hier en zullen we elkaar na 48,8 kilometer weer zien in Ahlerstedt, onze eerste bivakplaats.
Slapen doen we nog niet echt, we eten wat en wachten tot team A, nog behoorlijk fris en fruitig, aankomt bij de bivak. In de tussentijd hangt Bettine nog met wat dronken Duitse jongeren een fles drank in een boom, en heb ik binnen no time met mijn team een stop-and-go voor fout parkeren te pakken van de wedstrijdleiding. (lekker begin in mijn nieuwe functie..). Gelukkig gaat de wissel heel voorspoedig en is team B onderweg naar Bremen. We gaan, ondanks de stortregen onderweg, als een speer de avond in, en dit jaar wandel ik nog bij daglicht de botenloods in, en eet rustig met mijn team een pannenkoek. We stappen weer de bus in en rijden al dommelend Bösel in. Pas als de bus stilstaat lukt het me om een uurtje te slapen.
Bettine maakt ons wakker. Team A is er over een uur. Het is donker, ik stap een kleedkamer binnen en stap onder een heerlijke warme douche. Het team laat zich masseren. Er wordt koffie gezet en er is kwark voor de liefhebber. Niet veel later staan we op een donker kruispunt te turen in de verte. Ja! Daar zijn ze. Snel wisselen en een prachtige zonsopgang tegemoet.
In de 4 jaar dat mijn vader ziek is geweest hebben we samen met het gezin gebruik mogen maken van de Roparun. Ze hebben ons een vakantie aangeboden op een vakantiepark.
Wat een prachtetappe. Een magische zonsopgang en een feestje bij aankomst in Kluse. De lopers zijn nog fit, het navigeren gaat lekker, en de kushandjes naar de wedstrijdleiding helpen. In Kluse krijgen we een lekker croissantje met thee. Het slapen op weg naar de volgende bivak gaat weer lastig. In mijn hoofd blijf ik het routeboek zien, hier links, daar rechts, let op: run bike run…
Als ik na een uurtje slaap wakker word is de bus leeg. Waar ben ik? Waar is iedereen? Shit, niet wakker geworden van Bettine? Ik stap de bus uit in de felle zon, ik weet het even niet meer. We zijn inmiddels bijna 24 uur onderweg en ik heb nauwelijks geslapen. Iedereen zit bij de bus gezellig te kletsen. Ik kan even niet aanhaken en het duurt even voordat ik weer geland ben. Ook dat is Roparun. En we zijn inmiddels in Nederland!
We gaan verder, op naar Almelo.
Deze vakantie is een van de weinige dingen die ik me nog kan herinneren van mijn vader. Ik weet nog hoe fijn en gezellig deze vakantie was.
Almelooooo. Op de beats van Tsunami springen we met het hele team zowat een trailer aan gort. Wat een feest. Wat een mensen. Alle energie stroomt weer door het team. En wat fijn dat we nu al deze feestjes mee kunnen maken. En dan nog ook nog samen als team.
Hotel Almelo is een parkeerplaats met douche en toilet en heel veel teams. Al uren kijk ik met team B uit naar DE andijviestampot met spekjes. Ook al is het opwarmen makkelijker in Warnsveld, de volgende bivak, pakken Nicole, Karin en Bettine zonder morren het kookstelletje met gasfles uit de bus en serveren ze ons eerst een heerlijke warme maaltijd. Wat een ondersteuning.
Welke waarde de Roparun kan toevoegen aan de laatste momenten van iemands leven is niet te beschrijven.
Bij VV de Warnsveldse Boys is er weer zo’n fijne douche. Al loop ik na de douche zomaar links het voetbalveld op. Het bivak was rechts…
Op een kruispunt bij de Chinese muur zit ik op een fiets. Helaas is Peter uitgevallen en is het fietsen niet meer mogelijk. Hij neemt mijn rol en ik de zijne. En dus ga ik 50 kilometer fietsen naar Ede, en dat tussen 10 uur ’s avonds en 3 uur ’s nachts. Samen met het hele team door Zutphen. Een fijne en bijzondere plek voor Jesse. Haar thuishaven. En Chiel en ik worden zo blij als Marion en Wilma ineens voor ons staan. Wat bijzonder! En vergeet ik nog bijna alle waxinelichtjes langs de route, kilometers lang.
Vlak na Zutphen is het stil. En toch zitten daar die gezinnen op een klapstoeltje in de tuin te klappen. Kunnen we plassen bij de familie van Nicole in Loenen. Het is een pikdonkere etappe en er zitten pittige heuvels tussen Eerbeek en Ede.
Bij de brandweerkazerne in Ede is er vooral gedoe. De fiets van Annemieke staat op slot en de sleutel ligt nog op het bivak in Otterlo. Gelukkig kan de brandweer ons helpen. Gratis vuurwerk en een kwartier later is Annemieke’s slot doorgeslepen. We kunnen wisselen. Het team is moe en we willen slapen. Zonder al te veel woorden (of misschien juist te veel) storten we op onze matrassen.
Wat jullie aankomend weekend gaan doen voor dit goede doel is zo knap en bijzonder. Van Hamburg naar Rotterdam, dat is niet niks.
Beesd, ik word weer wakker in een lege bus, maar nu weet ik wel waar ik ben. Bettine zoekt me even op en we praten nog even na over de nacht. We zijn het erover eens, de tweede nacht is een bitch voor het team. Maar we gaan verder, op naar Rotterdam. Ik ga weer navigeren, nog 2 etappes op de fiets is onverstandig, ik zal in Alblasserdam weer op de fiets stappen. Het zonnetje schijnt en we gaan op pad. Voor we het doorhebben (excuus, lees: ik het doorhad) is er een run-bike-run van 14 kilometer. Johan, Peter en ik proberen het team met het busje te blijven volgen om ze onderweg aan te moedigen. Masseuse Franciska zit inmiddels op de fiets van Peter. Nog maar 9 kilometer tot aan Alblasserdam. Het navigeren wordt lastiger voor me. Ik kan geen seconde afgeleid zijn of ik weet niet meer waar we zijn op de route. Daardoor raak ik zelf geïrriteerd en moet Chiel het ook even ontgelden. Gelukkig is daar het wisselpunt. Vanaf hier gaan alle lopers en fietsers samen de laatste 25 kilometer afleggen. Ik stap op de fiets en kijk trots naar iedereen voor me op de brug. Daar gaan we!
Maar ik ben zo blij dat jullie het doen, het namelijk om een heleboel mensen en gezinnen blij maken en zoveel kwaliteit toevoegen aan het laatste deel van iemands leven.
Een groot feest. 25 kilometer lang. Zon, muziek, familie in Barendrecht en honderden mensen langs het parcours. Maar ook een moment stil bij het familiehuis van Daniel den Hoed. En een stortbui waar geen einde aan leek te komen. Maar daar is de tijdfinish! De Binnenrotte wacht, en daar is ook de rest van ons team. We parkeren de fietsen en lopen samen over de brug naar de finish. Het zonnetje komt terug als we met ons team herenigd worden.
Ik wens jullie allemaal erg veel succes, de lopers, de fietsers, catering, navigators, chauffeurs, teamcaptains, fysiotherapeuten en iedereen die ik vergeten ben.
Samen lopen we onder de finishboog door op maandagmiddag om 15.30. 51 uur na onze start in Hamburg. We krijgen een prachtige medaille en gaan nog 1 keer met ons team op de foto. Dat we een paar uur later met het hele team in Aalsmeer zijn en alles samen opruimen voor we gaan eten zegt eigenlijk alles over dit weekend. Voor elkaar en met elkaar, van begin tot het eind.
Ik wil jullie bedanken voor wat jullie dit weekend gaan neerzetten. Jullie zijn nu al hele grote kanjers.
Veel liefs, Isa
Isa schreef ons team een brief. Deze mochten wij vlak voor de start lezen. Annemieke las hem aan ons voor. Ik wilde haar brief graag gebruiken in mijn blog, omdat dit zoveel zegt over het ‘waarom’ van de Roparun. Het werd dit jaar meerdere keren zo concreet voor ons. We konden een gezin een laatste vakantie aanbieden via Roparun, een echtpaar of gezin kan straks in 1 bed filmpjes kijken of nog eens lepeltje lepeltje liggen, dankzij een koppelbed voor het hospice Bardo. Het Rijnstate ziekenhuis in Arnhem kan met een mooie Roparundonatie (ex)-patiënten ondersteunen met een beweegprogramma en wil zich graag verbinden aan ons team. En dan op de valreep de mooie donatie voor Stichting Living Memories.
Ook al had ik heel graag deze Roparun gelopen, en was het toekijken af en toe best lastig, ik had het niet willen missen.
Lieve Isa, dank je voor je brief.
Lieve Annemieke, dank je voor je onophoudende inzet voor je team. Wat heb je goed kunnen schakelen. Oog voor zoveel detail. En wat heb je mooi gesproken.
Lieve Mo, Don, Simone en Michiel, wat een inzet voor het team, lief voor elkaar en voor anderen. Wat een prestatie!
Lieve Cor, lieve Michel, wat mij betreft geen team zonder jullie. Zoveel op de achtergrond geregeld, knuffelberen op de route.
Lieve Claudia, zoveel kilometers, regen, zon. Wat een sterke vrouw. Met een lach en een traan. Zo fijn dat je mee was.
Lieve Jannette en Teun, alsof jullie al jaren bij het team horen. Jullie hebben ons veilig vervoerd en het team zo fijn ondersteund.
Lieve Marco, Ruben en Jesse, wat een toplopers ook! Een fijne sfeer in de bus, elkaar helpen waar nodig en zoveel snelle kilometers.
Lieve Monique, Lieve Peter, Jouw eerste Monique, en wat deed je het fantastisch! Peter, de meest ervaren Roparunner, wat hebben veel aan jouw kennis gehad. En wat balen dat je knie je in de steek heeft gelaten. Maar wat fijn dat je mee was!
Lieve Johan, samen hebben dat maar mooi gefikst voor in het busje. Gelachen en vloekend zoeken naar een parkeerplek, that’s us.
Lieve Karin en Nicole. Ik denk dat team Hollander hier goud te pakken heeft. Nooit meer stoppen alsjeblieft.
Lieve Franciska, Suzanne en Amber, een topfit team dankzij jullie. En zelfs tijd voor mijn piriformis.
Lieve Bettine, zonder snickermomenten een hele Roparun door. Chapeau! Je bent van zoveel waarde geweest weer onderweg.
Lieve Chiel, jouw liefde voor de Roparun is zo mooi om te zien. Wat heb jij er veel voor gedaan, en wat een lol heb je er aan gehad met dit team. Ik ben blij dat ik dit met je mag delen en dat het inmiddels een vast onderdeel is in ons leven samen.
Roparun 2019 was bijzonder. En met ruim 27.000 euro worden zulke mooie dingen gedaan.
Tot volgend jaar!
Corine
Michiel was vanmorgen te gast bij Olivier Heimel en Susan Krumins om tijdens hun maandelijkse podcast te praten over de Roparun. Luister de podcast via de site van Runnersworld.
