Schuin achter me gaan de klapdeuren langzaam open. Ik maak mijn zin nog af over het aantal kilometers dat we lopen tijdens Roparun over 2 weken. In mijn ooghoek verschijnt een moeder, ze heeft een opvallend wit gezicht en verdrietige blik, maar vol moed duwt ze de infuuspaal vooruit. Ik merk dat ik afgeleid raak..‘ja 560 kilometer in 48 uur…’, ‘dag en nacht…’, ‘zwaar, maar ja je weet waar je het voor doet, toch?’. Seconden later volgt een klein meisje door diezelfde klapdeuren, ze is vast nog geen 3 jaar oud, verbonden met haar mama door het slangetje van de infuuspaal… Ik val stil en kijk het meisje aan. Een vrolijke lach, een geel zomerjurkje, een kaal hoofdje. Ze volgt haar moeder de hoek om, moeizaam, maar met blije blik en stoere stapjes achter haar looprekje…Ik weet even niet meer wat ik nog meer wilde vertellen.
Terwijl ik mijn spullen pak en afscheid neem komt er een jonge vader bij de balie. Hij draagt een open weekendtas volgepropt met kleren. De receptioniste vraagt hoe het gaat. Zijn kindje is nu twee dagen pijnvrij zegt hij, en na een nacht redelijke slaap voor hem zelf, is het hem gelukt weer eens zijn haar te kammen. Hij loopt de gang in en de receptioniste schudt haar hoofd, haar blik zegt genoeg…
Met een brok in mijn keel verlaat ik het Prinses Máxima Centrum en wandel naar de tram. Ik kijk nog even achterom. Maanden keek ik uit naar een rondleiding door het Máxima, om onze donateurs te kunnen vertellen over de verbinding tussen Roparun en het centrum, maar op weg naar huis schieten woorden even te kort.
Barbara leerde ik kennen via instagram. Met een gedeelde liefde voor de bergen, sporten en goede doelen kwamen we al gauw in gesprek. Ik kon haar vertellen over de Roparun en zij deelde haar ervaringen als projectmanager van de Prinses Máxima Centrum Foundation. En zo zagen we elkaar vorig jaar voor het eerst in het echt, bij de finish van Roparun 2023 op de Coolsingel. Eerder dit jaar vroeg ik haar of ik eens naar het Máxima mocht komen om te horen over het centrum en wat Roparun voor hen betekent. En zo liep ik gister dus over de drempel van dit bijzondere centrum voor kinderoncologie.
Ik loop meteen tegen Totem aan. Een inspiratie totempaal waar alle gasten een briefje aan kunnen hangen met een boodschap. Ik lees vluchtig wat kaartjes door. Mijn ogen blijven hangen op een kinderhandschrift: “Ik hep zelf ook kanker gehad ik hoop ook dat julie beter worden. van Fayenne.” En zo zou ik later tijdens de rondleiding met Barbara op elke 5 meter wel tegen een speeltoestel, tekening, disco, verkleedkamer of klaslokaal aanlopen, alles vanzelfsprekend gericht op Kwaliteit van Leven, en dat op een plek waar Leven ineens niet meer zo vanzelfsprekend is..
Barbara vertelt vol enthousiasme over haar werk en laat me veel plekken in het centrum zien. We lopen door de kleurige gangen, waar je kan sjoelen, racen, lezen en chillen. We openen de deur naar een oefen MRI ruimte. We staan stil in een klein laboratorium met glazen flessen en Barbara vertelt hoe de kinderen hier hun klasgenoten kunnen uitleggen wat er in hun lichaam gebeurt en wat ze allemaal meemaken tijdens de behandelingen. We kijken door de ramen van het kleuterklasje en we lopen door de zonnige tuin met speeltoestellen, fonteinen en een schommel. Er liggen fietsjes en ballen, gewoon achterlaten na het spelen. Er loopt een pad naar een natuurgebied. Ouders die zich even los kunnen maken, gaan even hardlopen hier of maken een wandeling. Er is een kleurige gymzaal waar fysiotherapeuten kinderen spelenderwijs laten bewegen en zelfs de lange loopbrug die de kinderen naar de operatiekamers brengt in het Wilhelmina Kinderziekenhuis is een en al kleur.
Ook bezoeken we het research centrum. De plek waar onderzoek gedaan wordt naar kinderkanker. De plek waar hard gewerkt wordt om te zorgen dat straks alle kinderen kunnen genezen van kanker. Helaas overlijdt nu nog steeds 1 op de 4 kinderen aan kanker. Bovenop het research centrum worden de ‘cleanrooms’ afgebouwd. Mede mogelijk gemaakt door missie 538 en ook een mooie donatie van Roparun. Echt een fantastische stap vooruit in de behandelmethode immunotherapie.
De kleurige gangen, de speelse kamers en zonnige tuinen ademen kwaliteit van leven. Het ‘dagelijks leven’ door laten gaan staat voorop. Er is veel aandacht voor bewegen, leuke activiteiten , angst-, pijn- en stressreductie en ook de palliatieve zorg en de Later-poli na genezing zijn belangrijk. Veel van de voorzieningen die ik vandaag zag zijn alleen mogelijk door donaties omdat deze buiten de begroting of de verzekering vallen. Roparun heeft als ‘grote gever’ een mooi aandeel in veel van deze voorzieningen.
De klapdeuren vallen dicht. De moeder en het meisje in het gele zomerjurkje, en ook de jonge vader met zijn volle weekendtas zijn uit het zicht. Ik hoop dat het meisje straks een dansje doet in de muziekkamer, en daarvoor een mooie prinsessenjurk aan mag met veel glitters. Ik wens dat de jonge vader nog vaker goed kan slapen en dat zijn kindje voor altijd pijnvrij mag zijn.
‘ja 560 kilometer in 48 uur…’, ‘dag en nacht…’, ‘zwaar, maar ja je weet waar je het voor doet, toch?’.
