Mijn naam is Isa en ik ben 14 jaar oud. Toen ik 4 jaar oud was werd bij mijn vader kanker geconstateerd…

               Het is vrijdagochtend 10 uur. We staan met het team klaar om te vertrekken vanaf de EHBO in Aalsmeer. De touringcar is al omgebouwd tot ‘luxe’ slaap-accommodatie en al het eten staat diep ingevroren onderin de bus. De kleine busjes staan ook klaar voor vertrek. Het teamlogo en teamnummer worden op de ramen geplakt.

Het is tijd voor de teamfoto. Eindelijk helemaal compleet. Met deze mensen gaan we de klus klaren. Na de foto stelt Annemieke ons voor aan Thinka Sanderse van Stichting Living Memories .  Stichting Living Memories legt een dag uit het leven van een ernstig ziek, stervend kind vast. Ze willen het voor zoveel mogelijk ouders, broers en zussen van kinderen die gaan overlijden mogelijk maken hun dierbare dichtbij zich te houden door middel van een audio- of videoportret. Annemieke heeft Living Memories aangemeld als goed doel bij de Roparun, en de dag voor vertrek krijgt zij te horen dat Roparun een bedrag van € 15.000 beschikbaar stelt voor dit mooie doel. Thinka is speciaal naar ons vertrek gekomen om ons dat te vertellen. Met een brok in onze keel, en de nodige tranen over heel wat wangen rijden we het terrein af. Dat beloofd wat. Op naar Hamburg!

Hij heeft in totaal 4 jaar met deze ziekte geleefd, waarin het soms weg leek te zijn en vervolgens weer uitgezaaid terugkwam.

               De rit naar onze eerste overnachting gaat voorspoedig. Wat een wijs besluit om dit jaar niet helemaal al naar Hamburg te rijden. In de buurt van Bremen stoppen we bij een hotel waar we vriendelijk worden ontvangen. Team A zorgt dat hier vast alles klaar staat voor hun eerste etappe de volgende ochtend. Het kleine busje wordt ingericht en de fietsen klaargezet. Daarna is er tijd om een klein rondje te lopen met het team. Marco, Chiel, Don, Mo, Ruben, ik en Annemieke op de fiets lopen het zonnige dorpje in naar een klein meertje in de buurt. Na 5 kilometer schuiven we aan op het terras bij de rest van het team. Annemieke verrast het team met een prachtig toetje na het diner. Voor elk teamlid heeft ze een klein kadootje met een persoonlijke toespraak. Iedereen voelt het, dit wordt een mooie ervaring samen.

Toen ik 7 jaar oud was (bijna 8) is hij aan deze verschrikkelijke ziekte overleden.

               Zaterdagochtend, 12.00 uur. We staan op het startterrein in een cirkel. Armen om elkaar heen, teams verbonden. Al deze mensen gaan de komende 48 uur een geweldige prestatie neerzetten. Voor elkaar, voor een ander, of misschien voor zichzelf. Voor iedereen begint nu het laatste stukje van een mooie reis met het team. Ook voor ons. Samen hebben we fantastische evenementen georganiseerd en daarmee wederom zoveel geld opgehaald. Maar ook niet te vergeten alle logistieke details, het routeboek, het draaiboek, de grote sponsoren voor de bussen en het eten. Een intensief jaar met mooie mensen.

Om 12.12 klinkt het startschot voor Team Hollander, we dansen en we springen, we huilen en we lachen. Team A loopt samen met Team B een mooie ereronde over het startterrein en onder luid gejuich scheidden onze wegen zich hier en zullen we elkaar na 48,8 kilometer weer zien in Ahlerstedt, onze eerste bivakplaats.

Slapen doen we nog niet echt, we eten wat en wachten tot team A, nog behoorlijk fris en fruitig, aankomt bij de bivak. In de tussentijd hangt Bettine nog met wat dronken Duitse jongeren een fles drank in een boom, en heb ik binnen no time met mijn team een stop-and-go voor fout parkeren te pakken van de wedstrijdleiding. (lekker begin in mijn nieuwe functie..). Gelukkig gaat de wissel heel voorspoedig en is team B onderweg naar Bremen. We gaan, ondanks de stortregen onderweg, als een speer de avond in, en dit jaar wandel ik nog bij daglicht de botenloods in, en eet rustig met mijn team een pannenkoek. We stappen weer de bus in en rijden al dommelend Bösel in. Pas als de bus stilstaat lukt het me om een uurtje te slapen.

Bettine maakt ons wakker. Team A is er over een uur. Het is donker, ik stap een kleedkamer binnen en stap onder een heerlijke warme douche. Het team laat zich masseren. Er wordt koffie gezet en er is kwark voor de liefhebber. Niet veel later staan we op een donker kruispunt te turen in de verte. Ja! Daar zijn ze. Snel wisselen en een prachtige zonsopgang tegemoet.

In de 4 jaar dat mijn vader ziek is geweest hebben we samen met het gezin gebruik mogen maken van de Roparun. Ze hebben ons een vakantie aangeboden op een vakantiepark.

               Wat een prachtetappe. Een magische zonsopgang en een feestje bij aankomst in Kluse. De lopers zijn nog fit, het navigeren gaat lekker, en de kushandjes naar de wedstrijdleiding helpen. In Kluse krijgen we een lekker croissantje met thee. Het slapen op weg naar de volgende bivak gaat weer lastig. In mijn hoofd blijf ik het routeboek zien, hier links, daar rechts, let op: run bike run…

Als ik  na een uurtje slaap wakker word is de bus leeg. Waar ben ik? Waar is iedereen? Shit, niet wakker geworden van Bettine? Ik stap de bus uit in de felle zon, ik weet het even niet meer. We zijn inmiddels bijna 24 uur onderweg en ik heb nauwelijks geslapen. Iedereen zit bij de bus gezellig te kletsen. Ik kan even niet aanhaken en het duurt even voordat ik weer geland ben. Ook dat is Roparun. En we zijn inmiddels in Nederland!

We gaan verder, op naar Almelo.

Deze vakantie is een van de weinige dingen die ik me nog kan herinneren van mijn vader. Ik weet nog hoe fijn en gezellig deze vakantie was.

               Almelooooo. Op de beats van Tsunami springen we met het hele team zowat een trailer aan gort. Wat een feest. Wat een mensen. Alle energie stroomt weer door het team. En wat fijn dat we nu al deze feestjes mee kunnen maken. En dan nog ook nog samen als team.

Hotel Almelo is een parkeerplaats met douche en toilet en heel veel teams. Al uren kijk ik met team B uit naar DE andijviestampot met spekjes. Ook al is het opwarmen makkelijker in Warnsveld, de volgende bivak, pakken Nicole, Karin en Bettine zonder morren het kookstelletje met gasfles uit de bus en serveren ze ons eerst een heerlijke warme maaltijd. Wat een ondersteuning.

Welke waarde de Roparun kan toevoegen aan de laatste momenten van iemands leven is niet te beschrijven.

               Bij VV de Warnsveldse Boys is er weer zo’n fijne douche. Al loop ik na de douche zomaar links het voetbalveld op. Het bivak was rechts…

Op een kruispunt bij de Chinese muur zit ik op een fiets. Helaas is Peter uitgevallen en is het fietsen niet meer mogelijk. Hij neemt mijn rol en ik de zijne. En dus ga ik 50 kilometer fietsen naar Ede, en dat tussen 10 uur ’s avonds en 3 uur ’s nachts. Samen met het hele team door Zutphen. Een fijne en bijzondere plek voor Jesse. Haar thuishaven. En Chiel en ik worden zo blij als Marion en Wilma ineens voor ons staan. Wat bijzonder! En vergeet ik nog bijna alle waxinelichtjes langs de route, kilometers lang.

Vlak na Zutphen is het stil. En toch zitten daar die gezinnen op een klapstoeltje in de tuin te klappen. Kunnen we plassen bij de familie van Nicole in Loenen. Het is een pikdonkere etappe en er zitten pittige heuvels tussen Eerbeek en Ede.

Bij de brandweerkazerne in Ede is er vooral gedoe. De fiets van Annemieke staat op slot en de sleutel ligt nog op het bivak in Otterlo. Gelukkig kan de brandweer ons helpen. Gratis vuurwerk en een kwartier later is Annemieke’s slot doorgeslepen. We kunnen wisselen. Het team is moe en we willen slapen. Zonder al te veel woorden (of misschien juist te veel) storten we op onze matrassen.

Wat jullie aankomend weekend gaan doen voor dit goede doel is zo knap en bijzonder. Van Hamburg naar Rotterdam, dat is niet niks.

               Beesd, ik word weer wakker in een lege bus, maar nu weet ik wel waar ik ben. Bettine zoekt me even op en we praten nog even na over de nacht. We zijn het erover eens, de tweede nacht is een bitch voor het team. Maar we gaan verder, op naar Rotterdam. Ik ga weer navigeren, nog 2 etappes op de fiets is onverstandig, ik zal in Alblasserdam weer op de fiets stappen. Het zonnetje schijnt en we gaan op pad. Voor we het doorhebben (excuus, lees: ik het doorhad) is er een run-bike-run van 14 kilometer. Johan, Peter en ik proberen het team met het busje te blijven volgen om ze onderweg aan te moedigen. Masseuse Franciska zit inmiddels op de fiets van Peter. Nog maar 9 kilometer tot aan Alblasserdam. Het navigeren wordt lastiger voor me. Ik kan geen seconde afgeleid zijn of ik weet niet meer waar we zijn op de route. Daardoor raak ik zelf geïrriteerd en moet Chiel het ook even ontgelden. Gelukkig is daar het wisselpunt. Vanaf hier gaan alle lopers en fietsers samen de laatste 25 kilometer afleggen. Ik stap op de fiets en kijk trots naar iedereen voor me op de brug. Daar gaan we!

Maar ik ben zo blij dat jullie het doen, het namelijk om een heleboel mensen en gezinnen blij maken en zoveel kwaliteit toevoegen aan het laatste deel van iemands leven.

               Een groot feest. 25 kilometer lang. Zon, muziek, familie in Barendrecht en honderden mensen langs het parcours. Maar ook een moment stil bij het familiehuis van Daniel den Hoed. En een stortbui waar geen einde aan leek te komen. Maar daar is de tijdfinish! De Binnenrotte wacht, en daar is ook de rest van ons team. We parkeren de fietsen en lopen samen over de brug naar de finish. Het zonnetje komt terug als we met ons team herenigd worden.

Ik wens jullie allemaal erg veel succes, de lopers, de fietsers, catering, navigators, chauffeurs, teamcaptains, fysiotherapeuten en iedereen die ik vergeten ben.

               Samen lopen we onder de finishboog door op maandagmiddag om 15.30. 51 uur na onze start in Hamburg. We krijgen een prachtige medaille en gaan nog 1 keer met ons team op de foto. Dat we een paar uur later met het hele team in Aalsmeer zijn en alles samen opruimen voor we gaan eten zegt eigenlijk alles over dit weekend. Voor elkaar en met elkaar, van begin tot het eind.

Ik wil jullie bedanken voor wat jullie dit weekend gaan neerzetten. Jullie zijn nu al hele grote kanjers.

Veel liefs, Isa

Isa schreef ons team een brief. Deze mochten wij vlak voor de start lezen. Annemieke las hem aan ons voor. Ik wilde haar brief graag gebruiken in mijn blog, omdat dit zoveel zegt over het ‘waarom’ van de Roparun. Het werd dit jaar meerdere keren zo concreet voor ons. We konden een gezin een laatste vakantie aanbieden via Roparun, een echtpaar of gezin kan straks in 1 bed filmpjes kijken of nog eens lepeltje lepeltje liggen, dankzij een koppelbed voor het hospice Bardo. Het Rijnstate ziekenhuis in Arnhem kan met een mooie Roparundonatie (ex)-patiënten ondersteunen met een beweegprogramma en wil zich graag verbinden aan ons team. En dan op de valreep de mooie donatie voor Stichting Living Memories.

Ook al had ik heel graag deze Roparun gelopen, en was het toekijken af en toe best lastig, ik had het niet willen missen.

Lieve Isa, dank je voor je brief.

Lieve Annemieke, dank je voor je onophoudende inzet voor je team. Wat heb je goed kunnen schakelen. Oog voor zoveel detail. En wat heb je mooi gesproken.

Lieve Mo, Don, Simone en Michiel, wat een inzet voor het team, lief voor elkaar en voor anderen. Wat een prestatie!

Lieve Cor, lieve Michel, wat mij betreft geen team zonder jullie. Zoveel op de achtergrond geregeld, knuffelberen op de route.

Lieve Claudia, zoveel kilometers, regen, zon. Wat een sterke vrouw. Met een lach en een traan. Zo fijn dat je mee was.

Lieve Jannette en Teun, alsof jullie al jaren bij het team horen. Jullie hebben ons veilig vervoerd en het team zo fijn ondersteund.

Lieve Marco, Ruben en Jesse, wat een toplopers ook! Een fijne sfeer in de bus, elkaar helpen waar nodig en zoveel snelle kilometers.

Lieve Monique, Lieve Peter, Jouw eerste Monique, en wat deed je het fantastisch! Peter, de meest ervaren Roparunner, wat hebben veel aan jouw kennis gehad. En wat balen dat je knie je in de steek heeft gelaten. Maar wat fijn dat je mee was!

Lieve Johan, samen hebben dat maar mooi gefikst voor in het busje. Gelachen en vloekend zoeken naar een parkeerplek, that’s us.

Lieve Karin en Nicole. Ik denk dat team Hollander hier goud te pakken heeft. Nooit meer stoppen alsjeblieft.

Lieve Franciska, Suzanne en Amber, een topfit team dankzij jullie. En zelfs tijd voor mijn piriformis.

Lieve Bettine, zonder snickermomenten een hele Roparun door. Chapeau! Je bent van zoveel waarde geweest weer onderweg.

Lieve Chiel, jouw liefde voor de Roparun is zo mooi om te zien. Wat heb jij er veel voor gedaan, en wat een lol heb je er aan gehad met dit team. Ik ben blij dat ik dit met je mag delen en dat het inmiddels een vast onderdeel is in ons leven samen.

Roparun 2019 was bijzonder. En met ruim 27.000 euro worden zulke mooie dingen gedaan.

Tot volgend jaar!

Corine